હું અને પવલો બસમાં...

મારી કૉલેજ મારા ઘરથી આશરે ૨૨-૨૫ કિલોમિટર દુર કામરેજ હાઇ-વે પર છે જેથી હું આપણી એસ.ટી. બસ માં મુસાફરી કરું છું.હમણાં થોડા સમય પહેલા સવારે ૧૧ વાગ્યાની આસપાસ હું કૉલેજથી સુરત આવવા માટે બસની વાર જોતો હતો અને બસને આવવામાં પણ ખાસ્સું મોડું થયું હતું જેથી ત્યાં સારી એવી ભીડ જમા થઇ હતી.સમય પસાર કરવા કે માખી ઉડાડવા કે પોતાને ઠંડક આપવા કે અન્ય જે કંઇ પણ કારણ હોય લોકો આંખ ચુંચવી કરીને પોતાનો રૂમાલ હવામાં ફેરવતા હતા અને જાણે બધાની મશ્કરી કરવા આવી હોય એમ એક બસ આવી એ બસને જોઇને મને એમ થયું કે એના કરતા તો ન આવી હોત તો વધારે સારૂ થાત કારણ કે એ બસને જોઇને મને વિશ્વાસ થયો કે આપણી એસ.ટી નો સ્ટાફ કોઇને નિરાશ કરવામાં નથી માનતો જે બધા ઉભા હોય એ દરેકને બસમાં સમાવી લેવામાં જ માને છે.ખેર બસ આવી પણ આખી ભરેલી હતી એટલે મને એમ કે આ બસ ઉભી નહિ રહે અને રહેશે તો એમાંથી બધા ઉતરી જશે પણ મારી એ બંને આશા ઠગારી નિવડી બસ આવી અને ઉભી રહિ અને એમાંથી કોઇ ઉતરવાનું ન હતું.મને એ બસમાં બેસવાનું મન ન થયું એટલે હું જરા પાછળ જઇને ઉભો રહ્યો ત્યાં તો મારા આશ્ચર્ય વચ્ચે બસમાંથી મારા નામની બુમો પડવા માંડી.હું શું કરવું ન કરવું ના વિચારમાં ત્યાંને ત્યાં જ ઉભો રહ્યો ત્યાં તો ફરીથી જોરથી બુમ પડી, "રાજનીયાઆઆઆ, ઓ વકિઇઇઇઇઇઇલ..." મને અવાજ પરિચિત લાગ્યો. મેં બસની પાછલી સીટ પાસે આવેલી બારી સામે જોયું તો ત્યાં મારો ખાસ મિત્ર પ્રવિણ બિરાજમાન હતો એ મને ક્યારનો બુમ પાડીને બોલાવતો હતો.એણે એની બાજુની સીટ પર મારા માટે જગ્યા રોકિને રાખી હતી.હું જેમ તેમ કરીને બસમાં ચઢ્યો અને એની બાજુમાં ગોઠવાયો આટલી ખિચોખિચ ભરેલી બસમાં એણે મારા માટે કેવી રીતે જગ્યા કરી એ વાતની મને નવાઇ લાગતી હતી પણ એનો સ્વભાવ જાણતા એ પ્રશ્ન પુછવાનું મેં માંડી વાળ્યું.અને એણે જે રીતે મને "રાજનીયા" કરીને બુમ પાડી હતી એ પણ મને ગમ્યું ન હતું.ખાનગિમાં એ મને આ રીતે બોલાવે એનો મને કોઇ વાંધો નથી પણ જાહેરમાં મને આમ ઘેટાં બકરાં ચરાવતો હોય એમ બુમો પાડે એ મને જ ન જ ગમે.મેં એને કહ્યું, "યાર આમ શું કામ બુમ પાડી.સારૂં ન લાગે." તો એણે ફરીથી એ જ ટોનમાં મારી ઝાટકણી કરતાં કહ્યું, "સાલા સારૂ અને ખરાબ વાળીઇઇઇ... એક તો તને ક્યારનો બુમો પાડું છું તો હાંભળતો નથી અને પાછો હોંશિયારી કરે છે...તે કયા નામે મારી બુમ હાંભળી બોલ ??? રાજન કે રાજનીયા ???" મારી પાસે એના સવાલનો કોઇ જવાબ ન હતો.પ્રવિણ બારી પાસે બેઠો હતો એની બાજુમાં હું બેઠો હતો અને મારી બાજુમાં અમારી જ ઉંમરની એક છોકરી બેઠી હતી.અમે બંને વાતે વળગ્યા.હું અને પ્રવિણ જ સ્તો...તે છેલ્લા કેટલાક સમયથી એના ગામ રહે છે અને તે દિવસે એ નોકરી ના ઇન્ટરવ્યુ માટે જતો હતો અને સાંજે છોકરી જોવા જવાનો હતો.નોકરી કે છોકરી એ બે માંથી કયું કારણ એ મને ખબર નથી પણ એ દિવસે પવલો બહુ મુડમાં હતો.એ ધીમે ધીમે એની સિટ પર પહોળો થવા માંડયો અને પરિણામે હું પેલી છોકરી તરફ ધકેલાવા લાગ્યો.એ છોકરી એ મારા વિશે ગેરસમજ કરી અને મારી સામે ડોળા કાઢીને જોયું.મેં પ્રવિણ ને કહ્યું કે યાર બરાબર બેસ આ છોકરી ને બેસવામાં તકલીફ પડે છે તો એ અવળચંડો જોરથી બોલ્યો, "હુંઉઉઉ ??? કોને નથી ફાવતું ???" અને પાછો જાતે જ એ છોકરી તરફ આંગળી કરીને બોલ્યો, "આ આન્ટી ને ???" મિત્રો અહિંયા તમને એક સલાહ આપવાનું મન થાય છે કે તમારે કોઇપણ છોકરી સાથે વાદ વિવાદ વગર શાંતીથી દુશ્મની કરવી હોય તો એને આંન્ટી કહેજો એ તમારી દુશ્મની નું પ્રપોઝલ તરત જ સ્વીકારી લેશે...
એણે પવલા સામે ડોળા કાઢ્યા.મેં પવલાને કાનમાં કહ્યું કે યાર મહેરબાની કરીને સીધો બેસ નહિં તો બંને નું આવી બનશે પણ ખબર નહિં ઘરેથી શું નકકી કરીને નિકળ્યો હતો એ ફરીથી જોરમાં બોલ્યો, "અરે યાર એ તો હું મજાક કરતો તો...બાકિ આપણે આ આન્ટિને હેરાન નો'તા કરવા" અને હે હે હે હે કરીને હસવા માંડયો.પેલી છોકરીના મગજનું તાપમાન કદાચ એ સમયે હું માપવા ગયો હોત તો ચોકકસ દાઝી ગયો હોત એમ એના મોઢા પરથી લાગતું હતું.અને એણે ચિલાચાલુ ફિલ્મનો ચિલાચાલુ ડાયલોગ માર્યો, "તારા ઘરમાં માં-બહેન છે કે નહિં ???" અને પવલા એ નફફટ થઇને જવાબ આપ્યો, "છે ને બંને ઘરે જ છે.કેમ કંઇ કામ હતું ???" પેલી એ ફરીથી કહ્યું, "કયારનો આન્ટી આન્ટી હેનો કરે છે ??? હું તને આન્ટી દેખાઉ છું ???"
"હવે તમને માજી કઉ એ હારૂ ની લાગે. તમારી ઉંમર માજી કહેવા લાયક લાગતી નથી."-પવલો.
મને ખબર ન હતી કે પવલો એના ગામ જઇને આટલો નફફટ થશે.આવા જવાબ પવલો આપતો હતો પણ ડર મને લાગતો હતો કારણ કે બસમાં ભીડ બહુ હતી અને લગભગ દરેકના આકર્ષણનું કેન્દ્ર અમારી સીટ બની હતી અને તમે તો જાણૉ છો કે છોકરીને છેડતી કરતા છોકરા પર હાથ સાફ કરવા આપણૅ સૌ કેટલા ઉત્સુક હોઇએ છે...!!!કેટલાકે તો ડોળા કાઢીને જોવું શરૂ પણ કરી દિધું હતું. આ બંનેની રકઝક ચાલુ હતી અને વચ્ચે હું બેઠો હતો.મેં પવલાની બોચી પકડી અને એના કાનમાં કહ્યું, "પવલા જો તું હવે આને કંઇ બોલ્યો છે ને તો
હું તને બારીની બહાર ફેકિ દઇશ."
"કેમ તારું અને આનું કંઇ ચાલે છે ??? એમ હતું તો યાર પહેલેથી કહેવું જોઇએ નેએએએ...",- પ્રવિણ.
મેં એની સામે ડોળા કાઢ્યા અને એ વાતની ગંભિરતા સમજીને એ કંઇ બોલ્યો નહિં.મને જરા હાશકારો થયો પણ પ્રવિણ જેનું નામ.
એ ઉભો થયો અને બોલ્યો, "ચાલો ભાઇ જરા જવાની જગ્યા આપો મારૂ સ્ટેશન આવી ગયું"
આટલી ભીડમાં બધાએ ધીમે ધીમે ખસીને જગ્યા કરી એ મને અને પેલી છોકરીને લાતમલાતી કરીને સીટની બહાર નીકળ્યો અને ફરીથી બોલ્યો, "અરે યાર હજુ તો વરાછા આયવું મારે તો આગળ ઉતરવાનું છે અને ફરિથી લાતમલાતી કરીને અંદર એની જગ્યા એ ગોઠવાયો.હવે તો મને પણ ખરેખર ગુસ્સો આવતો હતો.હું આંખ બંધ કરીને બેસી ગયો જેથી પ્રવીણ ની અવળચંડાઇ ને કારણે મારે માર ન ખાવો પડે.પણ પ્રવિણ મને ઢંઢોળી ઢંઢોળીને એની વાતમાં સામેલ કરતો હતો. એ મને જોર જોરથી મને ધબ્બા મારતો હતો અને વાતો કરતો હતો પરીણામે પેલી છોકરી સાથે વારંવાર હું અથડાતો હતો.પેલી છોકરી ગુસ્સાથી મારી અને પ્રવિણની સામે વારંવાર જોતી હતી.હું મારી લાચારી કોઇને કહિ શકું એવી સ્થિતીમાં ન હતો અને પવલો એની મસ્તી માં હતો.જેમ તેમ અમે એસ.ટી. ડૅપો પર પહોંચ્યા.બસમાંથી ઉતરીને મેં રાહતનો શ્વાસ લીધો.અને જતા જતા પવલો મને એક ખબર આપતો ગયો જે હું અત્યાર સુધી એના પરાક્રમો જોઇને નક્કિ નથી કરી શક્યો કે ખુશ ખબર છે કે આઘાત ના સમાચાર.
એ મને જતાં જતાં કહિ ગયો, "રાજન યાર જો આપણી નોકરી થઇ ગઇ તો હમજી લે આપણે પાછા આપણી સોસાયટીમાં આવી જહું."